بهترین آنتی بیوتیک برای عفونت زخم پای دیابتی
انواع آنتی بیوتیک برای زخم پای دیابتی
Types of antibiotics for foot treatment
به دلیل خطر بالای عفونت زخم های پای دیابتی در افراد دارای دیابت، آشنایی با آنتی بیوتیک های سیستمی و گزینه های درمانی آنتی بیوتیکی برای درمان عفونت زخم بسیار ضروری می باشد.
در نظر داشته باشید که مصرف آنتی بیوتیک و تجویز آن باید زیر نظر پزشک متخصص باشد.
در غیر این صورت عواقب بسیار خطرناکی از جمله مقاومت میکروبی در طولانی مدت توسط این آنتی بیوتیک و خطر های جبران ناپذیری برای فرد خواهد داشت.
پمادهای آنتی بیوتیک
پماد تتراسیکلین
تتراسیکلین یکی از پمادهای آنتی بیوتیکی است که می‌توان آن را به صورت موضعی روی پوست استفاده کرد. از اصلی ترین کاربردهای پماد آنتی بیوتیک برای استفاده موضعی روی پوست برای از بین بردن باکتری های عامل ایجاد آکنه می باشد. در صورت تجویز پماد تتراسایکلین توسط پزشک برای پوست این دارو به همراه چند داروی دیگر تجویز می شود.
پماد فوزیدیک اسید
فوزیدیک اسید از دیگر پمادهایی است که منسوب به خانواده داروهای آنتی بیوتیکی می‌باشد. از این پماد برای درمان عفونت های پوستی که عامل آنها باکتری های خاصی است استفاده می شود. این پماد ممکن است کار ترمیم بافت و بهبود زخم رانیز انجام دهد.
آنتی بیوتیک برای درمان عفونت زخم پای دیابتی
از اصلی ترین مواردی که برای افراد دیابتی مبتلا به زخم پیش می آید، عفونت زخم پا و مراجعه هرچه سریعتر به پزشک متخصص پای دیابتی از ضروری ترین کاری است که برای درمان و بهبودی باید انجام داد. پزشک بهترین داروها را تجویز می کند تا بهبودی پای بیمار کمک کند. با این حال در نظر داشته باشید که مصرف خودسرانه داروها خسارت های جبران ناپذیری برای بدن دارد.
پنی سیلین
پلیس این یکی از شناخته شده ترین آنتی بیوتیک هایی است که می تواند بسیار تاثیرگذار روی عفونت تاثیر داشته باشد و بهترین ۹ میکروارگانیسم عامل عفونت را محدود میکند.
آمپی سیلین
داروی آمپی سیلین به عنوان یک آنتی بیوتیک می تواند سنتز دیواره سلولی باکتری را مختل کند و از ادامه فعالیت های باکتری جلوگیری کند.
این دارو در واقع می تواند به جای آموکسی سیلین، برای افرادی که دارای حساسیت هستند، استفاده شود. علاوه بر این برای کسانی که نمی توان آن را به صورت خوراکی مصرف کنند آمپی سیلین مناسب است.
آموکسی سیلین
آموکسی سیلین یکی از آنتی بیوتیک هایی است که بسیاری از بیماران می توانند به آن آلرژی داشته باشند و یا تحمل ترکیبات آن را نداشته باشند. با این حال اگر این دارو به خوبی مصرف شود و روی افراد جواب دهد می‌تواند تاثیر خوبی روی عفونت داشته باشد و زخم رو به بهبودی ببرد. شیوه کار آموکسی سیلین به این صورت است که از سنتز دیواره سلولی باکتری هایی جلوگیری می کند و با وصل شدن به پروتئین ها، تولید باکتری ها را محدود می کند.
سفالوسپورین
سفالوسپورین ها از زیر شاخه های مرتبط با پنی سیلین هستند این آنتی بیوتیک می تواند از سنتز دیواره سلولی باکتری جلوگیری کند و تاثیر بسیار خوبی در برابر باکتری های گرم مثبت داشته باشد . سفالوسپورین ها دائماً در حال توسعه هستند و به صورت نسل اول دوم سوم و چهارم شناخته می‌شوند.
آنتی بیوتیک برای عفونت زخم پای دیابتی
عفونت زخم ها پای دیابتی برای افرادی که دیابت دارند یک مشکل رایج می باشد. این مشکل معمولاً با شدت پیدا کردن و عمیق شدن زخم همراه است. تضعیف سیستم بدن و عدم خونرسانی محیطی و نوروپاتی از دیگر عوامل زخم پای دیابتی و عامل عفونت آن است.
زخمهای پای دیابتی معمولاً با زخم های بسیار کوچکی روی پا ایجاد می‌شود و بیمار به دلیل اختلال نوروپاتی و از دست دادن احساس محیطی متوجه آن نمی شود آغاز می شود و پس از مدتی این زخم بزرگ می‌شود و عفونت میکند.
تجویز آنتی بیوتیک برای آن دسته از زخم هایی که هنوز عفونی نشده اند و با روش‌های معمول درمان می‌شوند صورت نمی گیرد.
در نظر داشته باشید که در موارد پیشرفته زخم پای دیابتی و عمیق‌تر شدن و شدت یافتن عفونت، دیگر آنتی بیوتیک برای رفع عفونت زخم پای دیابتی پاسخگو نیست و در درجات بسیار شدید زخم نیاز به جراحی های پیشرفته می باشد.
مصرف خودسرانه آنتی بیوتیک، باعث مقاومت میکروبی به آنتی بیوتیک ها می شود. در نتیجه هرگز نباید آنتی‌بیوتیک را بدون مشورت پزشک و بدون تجویز پزشک مصرف کرد.
دلیل عفونت زخم پای دیابتی
باکتری ها در قسمت زخم جمع می شوند و خود را تکثیر می‌کنند. آنتی بیوتیک ها باعث می شوند که این میکروب ها و باکتری ها کشته شوند و از رشد و گسترش آنها جلوگیری شود. صورت اینکه آنتی‌بیوتیک به درستی مورد استفاده قرار گیرد. زخم پای دیابتی نیز از عفونت نجات پیدا می کند.
ولی در صورتی که بیمار به صورت خودسرانه از آنتی‌بیوتیک استفاده کند، علاوه بر این که عفونت خوب نمی شود بلکه باعث بروز مشکلات بسیار زیاد دیگری نیز می شود.
در موارد حاد استفاده از آنتی بیوتیک به صورت خودسرانه می تواند به کلیه ها و کبد بیمار آسیب های جبران‌ناپذیری بزند.
آنتی بیوتیک برای درجه یک و دو زخم پای دیابتی
نوع باکتری که باعث عفونت زخم پای دیابتی شده است، توسط پزشک تشخیص داده می شود. اگر این باکتری، از باکتری هایی باشد که در نوع خود باکتری های ضعیف و متوسط باشند، می توانند با استفاده از آنتی بیوتیک هایی که در زیر لیست می کنیم به شکل سرپایی درمان شود.
این آنتی بیوتیک ها می توانند خوراکی یا تزریقی باشند
cephalexin
dicloxacillin
Amoxicillin
Clindamycin
بعضی از عفونت های میکروبی هستند که به بسیاری از دیگر آنتی بیوتیک ها مقاومند. یعنی در صورت مصرف این آنتی بیوتیک ها عفونت خوب نمی شود برای نمونه می توان از Staphylococcus نام برد. برای درمان این نوع عفونت باید از موارد زیر استفاده کرد.
این موارد عبارتند از :
Clindamycin
Trimethoprim
Sulfamethoxazole
Linezolid
اگر میکروبی که باعث عفونت زخم پای دیابتی شده باشد، میکروب هوازی منفی یا غیر هوازی باشد، درمان آن به صورت تخصصی باید با استفاده از موارد زیر صورت گیرد:
درمان دوگانه دارویی با تری متوپریم-سولفامتوکسازول به همراه Amoxicillin یا Clindamycin به همراه یک Fluoroquinolone نظیر Levofloxacin یا Moxifloxacin پیشنهاد می شود.
عفونت زخم پای دیابتی درجه ۳ و ۴
برای طیفی از عفونت از جمله شدت معمولی تا شدید بیمار باید برای درمان آنتی بیوتیک در بیمارستان حاضر شود به خصوص زمانی که با نوعی عفونت روبرو هستیم که باعث آن یک باکتری مقاوم به آنتی بیوتیک های معمولی و ساده می باشد. به همین دلیل باید برای رفع این عفونت ای آنتی بیوتیک های تجویز کرد که میکروبهای هوازی و میکروب های غیر هوازی را مدیریت کند.
عفونت استافیلوکوک اورئوس مقاوم به متی سیلین ( MRSA) را می توان به کمک Vancomycin ، Linezolid یا Daptomycin پوشش داد. از جمله پیشنهاد های قابل قبول برای میکروب های هوازی و غیر هوازی می توان به Ampicillin Sulbactam، Piperacillin / Tazobactam و Meropenem اشاره کرد. اما موارد جایگزینی همچون Ceftriaxone، Cefepime، Levofloxacin، Moxifloxacin یا Aztreonam به همراه Metronidazole نیز وجود دارند که جهت مدیریت ارگانیزم های میکروبی هوازی منفی و غیر هوازی کافی هستند.
مدت زمان درمان با آنتی بیوتیک
معمولاً زمان استفاده در افراد مختلف فرق می کند ولی برای کسانی که به صورت سرپایی به کمک آنتی بیوتیک های خوراکی درمان می شوند می توان مدت درمان را ۷ روز تا ۱۴ روز در نظر گرفت. برای افرادی که به صورت پیوندی آنتی بیوتیک آن ها انجام می شود باید بین ۲ تا ۴ هفته تحت درمان باشند.
در ادامه یادآور می‌شود که قبل از استفاده هرگونه آنتی بیوتیک برای جلوگیری از عوارض جبران ناپذیر استفاده خودسرانه از آنها حتماً با پزشک معالج مشورت کنید.
